Jane to Jane Shahr
تهران مانند هر شهر دیگری، کالبدی دارد با ویژگیهای منحصرش؛ البرزش، دشتش، منظره دماوندش، چنارش، پیکرهبندیاش، کوچه و خیابان و ابنیهاش، محلههایش و…
تهران روحی هم دارد که در کالبد شهر جاری است و لحظهای آرام ندارد، هیاهویش تمام نمیشود و در شتاب مداوم است.
تصویر بزرگ تهران درنگ ندارد، دقت ندارد، نگاه دارد اما نگه نمیدارد. نگاه میکند اما نمیبیند.
همین تصویر اما وقتی تکهتکه شود، درنگ میآورد و اینجاست که «تهران» آغاز میشود. تهرانی که به ساکنانش «امکان» دیدهشدن میدهد.
آن تصویر هولناک و کدر آدمها و ماشینها و بناهای درهمتنیده، میشود قابهایی از آدمها که خود را «اهل» این شهر میدانند و نه فقط ساکنش.
«تهران ۱۴۰۰» به هر «تو»یی میگوید: «جان تو جان شهر» است.



پویش «جان تو جان شهر» به عنوان اصلیترین رکن انتقال زاویهدید «تهران ۱۴۰۰» طراحی شد.
این پویش بیش از آنکه بخواهد مردم شنونده این زاویه نگاه باشند، میخواست مردم سازنده این مفهوم باشند.
اصلیترین رکن این پویش «گفتوگو از تجربههای دیدن دیگران» است.

































Call to Action
«یک تجربه جان تو جان شهری را روایت کن»
این عبارت، کاری است که پویش «جان تو جان شهر» برای مشارکت در این پویش از مخاطبان خود میخواست هدف اصلی پویش ثبت این تجربهها و جمع آوری آنها و در نهایت تبدیل آن به راهحلهای جمعی برای ساختن شهری «جان تو جان شهر»ی بود.
هدف کمّی پویش ثبت این تجربهها بود.
.هدف کمّی پویش، تعداد ثبت این تجربهها بود

چشمانداز
پویش «جان تو جان شهر» در بهار سال ۱۴۰۰ آغاز شد و تا پایان سال ادامه داشت. این پویش به دنبال جلب مشارکت میلیونی شهروندان تهرانی بود.
نهادهای مردمی متعددی در این پویش «دیده» میشوند و کمک مالی قابل توجهی دریافت میکنند. بخش خصوصی در شهر تهران به شکل بیسابقهای در یک پویش بزرگ، کنار هم دیده میشوند. نهادهای خیریهای و غیرانتفاعی فرصت پیدا میکنند که خود را معرفی کنند و مردم خود را در جایگاه مشارکتکننده با تمامی آنها بیابند.
این پویش قصد دارد چشمها را بینا کند به نهادهای متعددی که نسبت به شهر مسئولیتی برای خود قائل هستند، شهر را نظاره میکنند و مردم را میبینند، مشکلات را شناسایی میکنند و برای حل آن به قدر وسع خود، پیوسته قدم برمیدارند.
تبلیغات شهری به افراد کمتردیده شده شهر میپردازد. در طول این پویش شهر پر است از تصاویر چهرههای مردمی که به چشم نمیآمدند.












فاز اول پویش: همراهی مردم در شبکههای اجتماعی و آشنایی با مفاهیم کلیدی پویش

نه_به_ندیدن#
اگر جان شهر به جان شهروندانش بسته است، باید تکتک ساکنان شهر را دید و این حس را به آنها منتقل کرد که نه میهمانان چند روزه هتلی بزرگ، که صاحبان خانههای با محاسن و معایب خاص خود هستند.
بنابراین هرچه تلاش بیشتری برای حل مسائل و برطرفکردن مشکلات داشته باشند، خانهای دلچسبتر را تجربه خواهندکرد؛ خانهای که «آرامش» را برای ساکنانش به ارمغان میآورد. دیدن آدم ها ضمنا امکان «تجربه های مشترک» را برای شهروندان فراهم میآورد که به «احساسات مشترک» منجر میشود و سرمایه اجتماعی را تقویت میکند. دیدن آدمها، نیاز انسانی «احساس مفید و موثر بودن » را پاسخ میدهد و سبب ایجاد «حس تعلق به شهر» میشود.
قدمهای کوچک
برای بهبود شرایط زیست انسانی در تهران، لزوما نباید معطل تعریف و اجرای ابَرپروژهها بمانیم. تکتک ما در معرض تجربه هایی قرارداشتهایم که حالمان با یک کار کوچک، توسط یک همشهری دگرگون شدهاست.
یک نگاه محبتآمیز، یک لبخند، یک احوالپرسی و حتی خوب گوشکردن؛ اینها قدمهای کوچکاند. مجموعهای از قدمهای کوچک به یک گام بزرگ برای خوانش انسانی از تهران تبدیل میشود. شبکههای وسیع از ارتباطات و روابط انسانی کوچک که مجموعهای از تجربههای زیسته شهری را به وجود میآورد.
قدم کوچک یعنی دیدن یک فرد دیگر. دیدهشدن توسط دیگری گاهی چنان حس تعلقی به وجود میآورد که پروژههای باشکوه شهری آن حس را ایجاد نکردهاند.


درنگ کن، توجه کن، گزارش کن
شتاب بیامان، یکی از ویژگیهای تهران است؛ اهالی شهر از آغازین ساعات روز تا ساعات پایانی شب، در شتابی ناخودآگاه، فرصت مناسبات انسانی را از خودشان و شهرشان میگیرند؛ بنابراین نه امکان تأمل و دیدن را دارند و نه فرصتش را. برای دیدن آدمها و حالشان، باید کمی از شتاب کاست.
«درنگ کن»، دعوت از شهروندان برای خارج شدن از شتاب ناخودآگاه کلان شهر است.
«توجه کن»، دعوت از شهروندان برای برقرارکردن ارتباط با شهر و شهروندان است.
«گزارش کن»، دعوت از شهروندان برای ترویج موقعیت هایی است که خوب و بدش، تأثیر مستقیم در حال خوب و بد دیگر جانهای شهر دارد.
حال خوب واگیردار
ایده تکثیر حال خوب، روشی ایجابی برای تعمیق مفهوم «جان تو جان شهر» است. «جان تو جان شهر» با دیدن آدمهای شهر پیش میرود. آدمهای شهر را میبیند و با دیدنشان قدمی کوچک برای بهبود حالشان برمیدارد. بر این مبنا، می توان «حال خوب» و «حالخوب کنها» را موتور حرکت «جان تو جان شهر» قرار داد. حال خوبی که ناشی از «درنگ» و «دیدن» است. به این ترتیب، کسی که حال دیگری را خوب میکند و کسی که کار او را گزارش میکند، هر دو «جان تو جان شهر»ی هستند.


تجربه «جان تو جان شهر»ی
کاری است که از دیدن دیگران شروع میشود. درنظرگرفتن حال دیگری را نشان میدهد. کار عظیم و ابَر پروژه نیست. قدمی کوچک است به قدر امکان برای برطرف کردن گرهای بازشدنی و بیرونآمدن از دایره عادت خودبینی یا خودخواهی است.
انجام دادن کاری برای اعتراض به ندیدن قشری از آدمهای شهر، ولو خود شامل آن قشر نباشیم، اندیشیدن به قصه پشتسر گذاشته هر همشهری و تلاش برای درک زندگیش، شنیدن حرفها ، درددلها، قصههای زندگی نادیدنیترین اعضای شهر، اینها همه تعابیری از آن کاریست که ما تجربه «جان تو جان شهر»ی میپنداریم.
در گام اوّلِ این پویش با توجّه به همزمانیِ مبارزه علیه گسترش ویروس کرونا و مقابله با تبعات بهداشتی، اقتصادی و اجتماعی آن (در قالب رزمایش همدلی و کمک مؤمنانه) با سالروزِ آزادسازی خرّمشهر، ایدهای برای تولید رسانهای در فضای ویدیویی و گرافیکی در نظر گرفته شد تا در شبکههای اجتماعی و فضای شهری اکران شود.
درونمایهٔ «تقدیر و تشکّر» از مدافعان مردمی چه در نبرد مقاومت خرّمشهر و چه در مبارزه با کرونا با نمود تصویریِ «در آغوشکشیدن»، ایدهٔ طرّاحی چند پوستر گرافیکی شد. آنهم در حالی که اتفاقاً روبوسی و معانقه ماههاست به خاطر فاصلهگذاری بهداشتی، تبدیل به آرزویی دستنیافتنی شده. در تولید فضای ویدیویی نیز سعی شد به شیوهٔ تدوین موازی، شاهد آمادهشدن نیروهای ستادی و مردمی برای همدلی و همیاری با همشهریها باشیم. روی تصاویر هم صداهای مربوط به روزهای مقاومت مردمی خرّمشهر شنیده میشود؛ نقطهٔ پایان تصاویر، جایی است که خبر اعلان آزادسازی خرّمشهر از رادیو پخش میشود. گویی قید زمان برداشته شده و فعّالیت جوانهای امروز در شهر در امتداد مسئولیتپذیری و دلسوزی مدافعان جوان خرّمشهر از پیش چشم مخاطب میگذرد.




اینستاگرام از مهر ماه ۱۳۹۹ تا اردیبهشت ۱۴۰۰
Impressions:
Comments:
Video Views:
Fallowers:
اینستاگرام از مهر ماه ۱۳۹۹
تا اردیبهشت ۱۴۰۰
Impressions:
Comments:
Video Views:
Fallowers:
فاز دوم پویش: دعوت به مشارکت
در سامانه «جان تو جان شهر» هر شهروند پس از ثبت تجربه، میتواند از میان نهادهای مردمی شهر تهران، یک یا چند نهاد را برگزیند و تا سقف ۱۰۰ هزار تومان به آنها کمک کند. این مبلغ از محل بودجه سازمان شهرداری و دیگر سازمانهای حامی پویش تامین میشود.

فاز دوم پویش: دعوت به مشارکت
در سامانه «جان تو جان شهر» هر شهروند پس از ثبت تجربه، میتواند از میان نهادهای مردمی شهر تهران، یک یا چند نهاد را برگزیند و تا سقف ۱۰۰ هزار تومان به آنها کمک کند. این مبلغ از محل بودجه سازمان شهرداری و دیگر سازمانهای حامی پویش تامین میشود.

فاز سوم: دعوت به همفکری و نوآوری باز
بر اساس نظرات نخبگان و تجربههای شهروندان، منطقه و محلهای در تهران انتخاب میشود تا نمونهای باشد از آرمانشهری با رویکرد انسان محور. نظرات و پیشنهادات در قالب سلسله رویدادهای نوآوری باز بین اقشار مختلف جامعه جمعآوری میشود و به راهحلهای چندبعدی میانجامد.
در این فاز، حامیان همچنان دیده خواهندشد و در محله مذکور، نقاط تبلیغاتی ویژهای خواهندداشت.
این همفکری ها تبدیل به دستورالعمل اجرایی برای ساختن شهری انسان محور خواهدبود. این شیوهنامهها میتواند در تعامل با نهادهای حاکمیتی دیگر هم به کار بیایند تا منجر به تحول در نگرش مدیریت شهری شود. این نتایج در اواخر سال در یک محله پیاده میشود.

فاز سوم: دعوت به همفکری و نوآوری باز

بر اساس نظرات نخبگان و تجربههای شهروندان، منطقه و محلهای در تهران انتخاب میشود تا نمونهای باشد از آرمانشهری با رویکرد انسان محور. نظرات و پیشنهادات در قالب سلسله رویدادهای نوآوری باز بین اقشار مختلف جامعه جمعآوری میشود و به راهحلهای چندبعدی میانجامد.
در این فاز، حامیان همچنان دیده خواهندشد و در محله مذکور، نقاط تبلیغاتی ویژهای خواهندداشت.
این همفکری ها تبدیل به دستورالعمل اجرایی برای ساختن شهری انسان محور خواهدبود. این شیوهنامهها میتواند در تعامل با نهادهای حاکمیتی دیگر هم به کار بیایند تا منجر به تحول در نگرش مدیریت شهری شود. این نتایج در اواخر سال در یک محله پیاده میشود.

فاز چهارم: گزارش به مردم
در این فاز با استفاده از بیلبوردهای شهری به مردم گزارشی از نهادهای مردمی حمایتشده داده میشود.
